ქართულ კულინარიულ შოუში, “სამზარეულოს ომები”, ემიგრანტი ნანა ხაჭაპურიძე თავის ვაჟთან, შოთასთან ერთად მონაწილეობს. კონკურსანტები ხონიდან არიან, თუმცა ქალბატონი ნანა უკვე 17 წელიწადია, უცხოეთში ცხოვრობს და საქმიანობს. საქართველო 2004 წელს დატოვა და იტალიაში ემიგრაციაში გაემგზავრა იმისთვის, რომ ოჯახისთვის ფინანსური დახმარება აღმოეჩინა და სხვადასხვა პრობლემა მოეგვარებინა.
ამჯერად შოუში მონაწილეობა შვილის თხოვნით გადაწყვიტა და უკმაყოფილო არ არის. მოსწონს პროექტი, რადგანაც მისი ცხოვრებისეული საინტერესო გამოცდილების მიუხედავად, “სამზარეულოს ომებში“ ბევრი მისთვის სასარგებლო რამ შეიძინა.
ქალბატონი ნანა იტალიაში ერთ-ერთი წარმატებული ემიგრანტი გახლავთ, სწორედ ამიტომ ის თავის ისტორიას თავად ჰყვება:
“პროფესიით სამართალმცოდნე ვარ, ხონის რაიონში სამართალმცოდნეობას თითქმის ყველა სკოლაში, ასევე პროფსასწავლებელშიც, კერძო უმაღლეს სასწავლებლებში ვკითხულობდი. შემდგომ მუშაობა ქუთაისის საავიაციო ტექნიკურ ქარხანაში დავიწყე, რომელიც შეულმფრენების ძრავებს აწარმოებდა. ქარხანაში კარიერული გზა კანცელარიიდან ბოლოს დირექტორის მოადგილემდე გავიარე… მერე წარმოება თანდათან დახურვის პირას მივიდა, მოვლენებს გავუსწარი და განცხადება წასვლაზე მანამდე დავწერე”, – გვეუბნება ნანა ხაჭაპურიძე, რომელსაც თავიდან იტალიაში ჩასულს ძალზე ეხამუშებოდა ის, რომ თავისი პროფესიით ვერ იმუშავებდა.
“შენს ქვეყანაში ხელმძღვანელი პირი ხარ და უცებ ვიღაცის მოსამსახურეობა გიწევს, ძნელია, მაგრამ იქ სიტუაციას რომ შევხედე, მივხვდი, რომ საკუთარ თავს თვითონ უნდა უშველო. ჩასვლიდან მესამე დღეს, ერთ-ერთი ქალბატონის დახმარებით, სამსახური დავიწყე, შემდგომ ენის შესასწავლად სკოლაში მივედი. 7 თვეში სამი წლის მასალა ავითვისე. თან, იღბალი და ღმერთის წყალობაც იყო. ამის გარეშე არაფერი ხდება. ამის მჯერა და უფალს ყოველთვის შევთხოვდი შემწეობას. ასევე ვევედრებოდი მამა გაბრიელს. ერთადერთი, რაც აქედან წავიღე, გინდ დაიჯერეთ და გინდ – არა, მამა გაბრიელის სურათი იყო. შვილების ფოტოები არც წამიღია, მათ მონატრებას უფრო გამიღვივებდა და ვერ გავუძლებდი. მამა გაბრიელის ის სურათი დღემდე მაქვს იტალიაში და სასოებით ვეპყრობი”, – გვიყვება რესპონდენტი, რომელსაც უცხო ქვეყანაში ისე გაუმართლა, რომ თავისი პროფესიით საბოლოოდ მაინც დასაქმდა – “ბებიასთან ვმუშაობდი, ქალბატონს მხოლოდ საჭმელს ვუკეთებდი. მისი ოჯახის წევრებმა რომ გამიცნეს, მითხრეს, – როგორ შეიძლება, თქვენი პროფესიით არ მუშაობდეთ? ოჯახში იურისტებიც იყვნენ და ჩემი დახმარება გადაწყვიტეს. მითხრეს, რომ უნივერსიტეტში აუცილებლად უნდა მესწავლა, ისე არაფერი გამოვიდოდა. დავიწყე მეცადინეობა და უნივერსიტეტში სწავლა… იქაც წარჩინებით დავიცავი დიპლომი. პრაქტიკებზე ერთ-ერთ საბუღალტრო ფირმაში გამიშვეს და იმ წარმოების განვითარებაში წვლილი შევიტანე – სახე მთლიანად შევუცვალე, იმისთვის, რომ არ გაკოტრებულიყო და საქმიანობა გაეგრძელებინა. ასე მოვიპოვე მათი მხარდაჭერა, რომ დავრჩენილიყავი და საქმიანობა გამეგრძელებინა. საბოლოოდ იმ ფირმის ხელმძღვანელმა – შენ უფრო მეტი შეგიძლია, ხელმძღვანელი იყავი, მე მოადგილე ვიქნებიო და დღემდე ერთად ასე მოვდივართ”, – აღნიშნავს ქალბატონი ნანა.
– ფლორენციაში ბინა შეგიძენიათ და ახლა იმ ქალაქში ცხოვრობთ?
– კი, იქ ვცხოვრობ. ეს ბინაც იმის დამსახურებაა, რომ მოგვიანებით, ყიდვა-გაყიდვის ფირმა გავხსენი, რადგან მხოლოდ ხელფასით ვერაფერს გავხდებოდი. ფირმაში გასაყიდად გამოდიოდა ბინები, ნაკვეთები, მიწები და შემდეგ მომატებულ ფასში ვყიდდით. ფირმას “გეო” დავარქვი, საქართველოს პატივსაცემად და ამ პროცესში ფლორენციაში შეძენილი ბინა ასე დამრჩა. სახლი ასევე პონტედერაშიც მაქვს და კიდევ 15 ჰა მიწის ნაკვეთი.
– ოჯახით ხართ იქ?
– არა. ბავშვები წავიყვანე, მაგრამ გოგოს არ მოეწონა იქაური სკოლა და საქართველოში დაბრუნდა. მასვე გამოჰყვა ჩემი მეუღლე, – მარტოს ხომ არ დავტოვებდით? ბიჭი ჩემთნ დარჩა… ახლა მე თუ არ ვარ იქ, საქმეს შოთა უძღვება. მანაც მშვენივრად იცის ყველაფერი. ყველა ქართველს, ვინც იქ ცხოვრობს, სულ ვეხვეწებოდი და ვეხვეწები – ისწავლეთ-მეთქი. ეს მნიშვნელოვანია.
– როგორია იტალია ქართველისთვის?
– თავიდან ძალიან მიჭირდა, პირველი სამი თვე ჩემი ბალიში არ გამშრალა, ვტიროდი… რაც უნდა იყოს, საქართველოს გარეშე ცხოვრება არ შემიძლია. აქ შუალედებში რომ ჩამოვდიოდი, ისეთი აღთქმა მქონდა დადებული, რომ მიწას ვჭამდი. ძალიან რთულია ამის გაკეთება, მაგრამ აღთქმას ვერ ვტეხდი. ღმერთო, რამდენი ჩემს ქვეყანაში ჩამიყვან, იმდენი, მიწას შევჭამ-მეთქი.
ემიგრანტობას, თუ მაგარი ხარ, გაუძლებ, ზოგი ვერ უძლებს, ნერვები ღალატობთ. ბევრი ავადმყოფი წამომიყვანია უკან, – თუ ვინმეს არ გაუმართლებს, საშინელია იქ ცხოვრება. შეიძლება იქ ისეთ ქართველს შეხვდე, სულ დაგინგრიოს ყველაფერი, შეიძლება საოცარი მეგობრები გყავდეს. საერთოდ კი, ყველა ემიგრანტი გმირია. საშუალება რომ იყოს, ყველას გმირობას მივანიჭებდი.
ახლა, შვილის თხოვნით, კულინარიულ შოუში “სამზარეულოს ომები” ჩავერთე. ძალიან კარგი პროექტია, აქამდე არ ვიცოდი, თუ არსებობდა. მომეწონა, სიამოვნებით ვმონაწილეობ. რაც შეეხება ჩვენს სამზარეულოში ფუსფუსის გამოცდილებას, 17 წელია, უცხოეთში ვარ და უცხოური კერძები ძალიან მომწონს და ვაგემოვნებ, მაგრამ ამავე დროს, მიყვარს ქართული სამზარეულო. ბებია არაჩვეულებრივი გურმანი მყავდა, დედაც საოცარი კულინარია, ისეთ რაღაცებს ვამზადებდით ყველანი ერთად სახლში, რომ ბევრს უკვირდა. მაგალითად, ნეკნებს, ბებიის რეცეპტით ალუბლით ვაკეთებდით, ანდა საწებლად ტყემლის ნაცვლად, მუშმალას ვიყენებდით… მნიშვნელოვანი დარგია კულინარია. ახლაც ხონში საცხობები გვაქვს, სადაც ოჯახის წევრებიც ვმუშაობთ…
– რა რჩევების მიცემა შეგიძლიათ ადამიანებისთვის, ვინც უცხოეთში ახლა აპირებს წასვლას. რა იქნება მთავარი რჩევა წარმატებული ემიგრანტისგან?
– ნებისმიერ ადამიანს და ქართველს, რომელიც საქართველოდან გადის, უნდა ახსოვდეს და იცოდეს, რას აკეთებს და რას გააკეთებს იქ, რომ ცხოვრებას უაზროდ არ ეომოს. ომიც შეიძლება, მაგრამ აუცილებელი, ამ ომში გამარჯვებაა. კეთილად უნდა იომოს, ყველა უნდა უყვარდეს და, რაც მთავარია, უფალი. ამ ყველაფერმა დიდი ძალა მომცა.
აქ დარჩენილებმა კი მხარი უნდა დაუჭირონ მას და გაამაგრონ. თუ მათ მისი შრომა არ გაამართლეს, არაფერი გამოვა. ყველას ერთმანეთი უნდა უყვარდეს. დასახული მიზნის ერთგულებაც ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი რამ არის და ასეთ დროს მწამს და მჯერა, რომ ყველაფერი გამოუვათ.
