“წლობით უნახავი შვილების მონატრებას გავუძელით, კორონავირუსი რას დაგვაკლებს?!” – ქართველი ემიგრანტები იტალიაში არსებულ ვითარებაზე

სუ­პერ­მარ­კე­ტე­ბი და სა­ვაჭ­რო ცენ­ტრე­ბი ჩვე­უ­ლი რე­ჟი­მით მუ­შა­ობს. ქა­ლაქ­ში გა­და­ად­გილ­დე­ბი, მაგ­რამ ქა­ლა­ქი­დან ქა­ლაქ­ში კონ­ტრო­ლის და და­მა­დას­ტუ­რე­ბე­ლი დო­კუ­მენ­ტის გა­რე­შე არ ხდე­ბა გა­და­ად­გი­ლე­ბა. აქამ­დე ზუს­ტად მოძ­რა­ო­ბამ გა­მო­იწ­ვია ეპი­დე­მი­ის ასე­თი გან­ვი­თა­რე­ბა.

მე მაგ­რად ვდგე­ვარ, უფ­ლის იმე­დად ვარ, ვი­ცავ წე­სებს და ვუმკლავ­დე­ბი ყვე­ლა­ფერს. არ მა­ვი­წყდე­ბა რომ ქარ­თვე­ლი ვარ! 12 წე­ლია აქ ვარ და ძლი­ე­რი მი­წისძვრე­ბი გა­და­ვი­ტა­ნე, მჯე­რა ეს გან­საც­დე­ლი გა­ივ­ლის” – ამ­ბობს მა­ნა­ნა სოფ­რო­მა­ძე.

ნონა იტა­ლი­ა­ში სა­მუ­შა­ოდ 2019 წლის ზა­ფხულ­ში წა­ვი­და, იმე­დი ჰქონ­და, რომ იმუ­შა­ვებ­და და მარ­ტო­ხე­ლა დედა ორი შვი­ლის­თვის ბი­ნის ყიდ­ვას შეძ­ლებ­და. მაგ­რამ მოვ­ლე­ნე­ბი მძი­მედ გან­ვი­თარ­და და ახლა პა­ნი­კა­შია…

“მე კას­ტე­ლა­ნე­ტა­ში ვარ და წუ­ხელ ქა­ლა­ქი­დან ქა­ლაქ­ში გა­და­ად­გი­ლე­ბაც აგ­ვეკ­რძა­ლა, იმი­ტომ რომ და­ვირუ­სე­ბუ­ლი ქა­ლა­ქე­ბი­დან ხალ­ხი სხვა ქა­ლაქ­ში გარ­ბო­და და ასე მო­ე­დო მთელ იტა­ლი­ას.

ჩემს ქა­ლაქ­ში ჯერ­ჯე­რო­ბით არ­ცერ­თი შემ­თხვე­ვა არ და­ფიქ­სი­რე­ბუ­ლა. გარ­დაც­ვლი­ლე­ბი ძი­რი­თა­დად მო­ხუ­ცე­ბი არი­ან. მე სა­დაც ვარ, არ­ცერ­თი მა­ღა­ზია არ არის და­კე­ტი­ლი, გარ­და ჩი­ნე­ლე­ბის მა­ღა­ზი­ე­ბი­სა. ოჯა­ხი სა­დაც ვმუ­შა­ობ, გა­რეთ გას­ვლას არ მიშ­ლის, მაგ­რამ მხო­ლოდ წე­სე­ბის დაც­ვით.

მკაც­რად გვაქვს აკ­რძა­ლუ­ლი – ადა­მი­ა­ნებ­მა ერთი მეტ­რის დის­ტან­ცია უნდა და­ვიც­ვათ ურ­თი­ერ­თო­ბი­სას. ჩემი ახ­ლო­ბე­ლი ქა­ლაქ მოლ­ფეტ­შია და რო­გორც ვიცი, იქ უფრო მე­ტია პა­ნი­კა, შე­ში­ნე­ბუ­ლი მწერს ყო­ველ­დღე, რომ და­ვიც­ვა წე­სე­ბი და სახ­ლი­დან არ გა­ვი­დე. ძა­ლი­ან რთუ­ლია ახლა ჩემ­თვის სა­ქარ­თვე­ლო­ში დაბ­რუ­ნე­ბა, როცა წა­მო­სას­ვლე­ლად ვალი ავი­ღე და ჯერ კი­დევ ვის­ტუმ­რებ… არ ვიცი, ჯერ­ჯე­რო­ბით აქ ვრჩე­ბი”, – ამ­ბობს ნონა.

კი­დევ ერთი ემიგ­რან­ტი ლელა თო­ლორ­და­ვა ვრცლად გვიყ­ვე­ბა იტა­ლი­ა­ში ახ­ლან­დე­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბის შე­სა­ხებ:

“მე ვიმ­ყო­ფე­ბი ტოს­კა­ნას რე­გი­ონ­ში, პი­ზის პრო­ვინ­ცი­ის ერთ პა­ტა­რა სო­ფელ­ში. აქ თით­ქმის ორი წე­ლია ვარ, მა­ნამ­დე ვი­ყა­ვი რეჯო კა­ლაბ­რი­ა­ში. ჩვენს რე­გი­ონ­ში აქამ­დე არ იყო პა­ნი­კა, თუმ­ცა მას შემ­დეგ, რაც გუ­შინ სა­ღა­მოს იტა­ლი­ის პრე­მი­ერ­მა მთე­ლი იტა­ლია გა­მო­ა­ცხა­და წი­თელ ზო­ნად, შე­შინ­და ხალ­ხი. მე ჩემი ოჯა­ხის მა­გა­ლით­ზე ვამ­ბობ.

დი­ლა­ად­რი­ან ბე­ბოს სიძე გა­იქ­ცა (ასე იმი­ტომ ვამ­ბობ, რომ პრო­დუქ­ტე­ბის შე­სა­ძე­ნად დიდ სუ­პერ­მარ­კეტ­ში დღემ­დე მხო­ლოდ შა­ბათ სა­ღა­მოს მი­დი­ო­და ცოლ-ქმა­რი) დიდ სუ­პერ­მარ­კეტ­ში პრო­დუქ­ტე­ბის მო­სა­მა­რა­გებ­ლად. ასე მო­იქ­ცე­ოდ­ნენ ალ­ბათ სხვე­ბიც, რად­გან ში­შო­ბენ პრო­დუქ­ტე­ბის დახ­ლე­ბი არ და­ცა­რი­ელ­დეს.

ახლა როცა მთე­ლი იტა­ლია “გა­წით­ლდა”, შე­სა­ბა­მი­სად პა­ნი­კის მას­შტა­ბიც გა­ი­ზარ­და. ხალ­ხი ბუ­ნებ­რი­ვია ში­შობს, ელ­ვის უს­წრა­ფე­სად იზ­რდე­ბა და­ინ­ფი­ცი­რე­ბულ­თა რა­ო­დე­ნო­ბა და მსხვერ­პლი. სწო­რედ ვირუ­სის გავ­რცე­ლე­ბის ამ ტემ­პმა გა­მო­იწ­ვია მთე­ლი ქვეყ­ნის მას­შტა­ბით აკ­რძალ­ვე­ბის და­წე­სე­ბა.

აუ­ცი­ლე­ბე­ლი საქ­მის გარ­და სახ­ლი­დან არა­ვინ არ უნდა გა­ვი­დეს. სამ­სა­ხურ­ში, ექიმ­თან და სუ­პერ­მარ­კეტ­ში წას­ვლა არა­ვის ეკ­რძა­ლე­ბა, თუმ­ცა წე­სე­ბის დაც­ვით, ერთი მეტ­რის დის­ტან­ცია უნდა და­იც­ვა, ხელი არა­ვის ჩა­მო­არ­თვა, არ გა­და­კოც­ნო.

იტა­ლი­ე­ლე­ბი კოც­ნის მოყ­ვა­რუ­ლი ხალ­ხია, შეხ­ვედ­რი­სას ორი­ვე ლო­ყა­ზე კოც­ნიდ­ნენ ერ­თმა­ნეთს. ეს მათ ქცე­ვა­ში ისე არის დამ­კვიდ­რე­ბუ­ლი, წარ­მო­მიდ­გე­ნია რო­გორ გა­უ­ჭირ­დე­ბათ ახლა

ჩე­მამ­დე არ მო­სუ­ლა ინ­ფორ­მა­ცია, შე­ე­ყა­რა თუ არა ვირუ­სი ჩვე­ნე­ბუ­რებს, აქ და­ინ­ფი­ცი­რე­ბულ­თა რი­ცხვს აცხა­დე­ბენ, ეროვ­ნე­ბას – არა. ეს მიდ­გო­მა ძა­ლი­ან მომ­წონს, ვირუ­სი არ გა­ნას­ხვა­ვებს ეროვ­ნე­ბას. აქ მე­დია არ აწარ­მო­ებს გა­მო­ძი­ე­ბას ქარ­თუ­ლი მე­დი­ის მსგავ­სად – ვის შე­ე­ყა­რა ვირუ­სი, რა პრო­ფე­სი­ის არის, რა ეროვ­ნე­ბის, რა პო­ლი­ტი­კუ­რი მრწამ­სის.

ყვე­ლა ერ­თნა­ი­რად ვდგა­ვართ საფრ­თხის წი­ნა­შე. იმის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით, რომ სა­ქარ­თვე­ლო­ში ვირუ­სი ძი­რი­თა­დად იტა­ლი­ი­დან გავ­რცელ­და, აქაც იქ­ნე­ბი­ან და­ინ­ფი­ცი­რე­ბუ­ლი ქარ­თვე­ლე­ბი. ახლა სა­ჭი­როა, უკ­ლებ­ლივ ყვე­ლამ ვი­აზ­როვ­ნოთ სა­ხელ­მწი­ფო­ებ­რი­ვად, დღეს იტა­ლია ისე­ვე მე­კუთ­ვნის მე, რო­გორც იტა­ლი­ელს, ყვე­ლამ უნდა და­ვიც­ვათ ერ­თმა­ნე­თი. და­ვე­მორ­ჩი­ლოთ აკ­რძალ­ვებს და დავ­რჩეთ სახ­ლში.

ახლა, რო­გორც არას­დროს, დე­და­მი­წა გა­და­იქ­ცა ერთ დიდ სახ­ლად, სა­დაც პირ­ველ ნო­მერ პრობ­ლე­მად და­სა­ხელ­და კო­რო­ნა­ვირუ­სი

პი­რა­დად მე ჩემი სა­მუ­შაო რე­ჟი­მი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე ისე­დაც თით­ქმის სულ სახ­ლში ვარ, 24 სა­ა­თი­ან მომ­ვლე­ლად ვმუ­შა­ობ, დღე­ში 2 სა­ა­თი მაქვს თა­ვი­სუ­ფა­ლი და ახლა ისიც სახ­ლში უნდა გა­ვა­ტა­რო. გა­ფიქ­რე­ბაც კი არ მინ­და, ჩემი მი­ზე­ზით ამ ოჯახ­ში ვინ­მეს ვირუ­სი რომ გა­დავ­დო და მით უფრო მო­ხუცს, მისი ასა­კის და ჯან­მრთე­ლო­ბის მდგო­მა­რე­ო­ბის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით.

რაც შე­ე­ხე­ბა საკ­ვებს, რო­გორც ზე­მოთ აღ­ვნიშ­ნე ვი­მა­რა­გებთ, სას­მე­ლი წყა­ლიც მო­მა­რა­გე­ბუ­ლი გვაქვს. ასე იქ­ნე­ბა თით­ქმის ყვე­ლა ოჯა­ხი. ჩვენ­ზე ნუ იდარ­დებთ, მარ­თა­ლია “წი­თელ ზო­ნა­ში” ვართ ასი­ა­თა­სო­ბით ქარ­თვე­ლი, მაგ­რამ ამ “შავ ჭირ­საც” გა­ვუძ­ლებთ. წლო­ბით უნა­ხა­ვი შვი­ლე­ბის მო­ნატ­რე­ბას გა­ვუ­ძე­ლით და კო­რო­ნა­ვირუ­სი რას დაგ­ვაკ­ლებს?!” – ამბობს ლელა თო­ლორ­და­ვა.

ემიგ­რან­ტე­ბი ამ­ბო­ბენ, რომ ერ­თმა­ნეთს ხმო­ვან შე­ტყო­ბი­ნე­ბას უგ­ზავ­ნი­ან, სა­დაც ქარ­თულ ენა­ზე ქა­ლის ხმა აძ­ლევთ გაფრ­თხი­ლე­ბას და აუ­ცი­ლე­ბელ რე­კო­მენ­და­ცი­ებს, რო­მე­ლიც უნდა და­იც­ვან კო­რო­ნა­ვირუ­სის­გან თა­ვის და­სა­ცა­ვად.