“გენაცვალეს“ მეთოდი, ანუ უცხოელის მიერ ამოხსნილი საქართველოს უმთავრესი საიდუმლო

“ქართველისთვის ყველაზე მთავარი ადამიანია, გენაცვალე …”

თავიდან თბილისის ერთ-ერთ ყველაზე პოპულარულ ბარში მუშაობდა ტოპ-მენეჯერად, მერე კი ქალაქურმა ყოველდღიურობამ დაღალა და ბუნებაში ყოფნა მოუნდა. ამიტომ ტურისტებთან მუშაობა დაიწყო.

საქართველოში ჩამოსულების „მასპინძლობა“ მაჩეის ცხოვრების წესად იქცა, რაც ქვეყნის უკეთ გაცნობაშიც დაეხმარა და საკუთარი თავის ძიებაშიც. თავად გიამბობთ, რატომ შეიცვალა პროფესია და რა მთავარი საიდუმლო უპოვა საქართველოს.

კი გადავწყვიტე, მაგრამ სად?

სწორედ მაშინ გავიცანი ერთი გოგო – პოლონელი იყო, მაგრამ საქართველოში ცხოვრობდა. დაჟინებით მირჩია, იქ წამოდი საცხოვრებლადო.
„საქართველო“ რომ ახსენა, გამიკვირდა, ნეტავ, ან რა ქვეყანაა, ან რა ბუნება აქვს და რა ხალხი ცხოვრობს-მეთქი იქ? წამოდი და თვითონ ნახავო, მითხრა ახალმა ნაცნობმა.

ჰოდა, ვიყიდე ბილეთი ქუთაისის მიმართულებით და ორი დღით, შაბათ-კვირას ჩამოვედი.

კარგად მოგეხსენებათ, ორ დღეში ბევრს რომ ვერაფერს ვნახავდი. მაგრამ, მიუხედავად ამისა, მაინც მოვასწარი რაღაცეების დათვალიერება – შორს არა, იქვე, ქუთაისთან ახლოს.

გზაში ბუნდოვნად გავაცნობიერე, რომ საქართველოში იმ ორ დღეში უამრავ ადამიანთან მქონდა ურთიერთობა, სამშობლოში კი ასეთი კომუნიკაცია არ გამომდიოდა, პოლონეთში თითქოს დრო არ მქონდა ადამიანური ურთიერთობებისთვის, სამსახური მთელ დროსა და ცხოვრებას მართმევდა.

• და დამებადა კითხვა: რატომ ვმუშაობ? იმიტომ, რომ ვიცხოვრო, ვუპასუხე საკუთარ თავს. მაგრამ რაკი ცხოვრებისთვის დრო არ მყოფნის, ესე იგი, ასეთი სამსახური არ მჭირდება – დავასკვენი საბოლოოდ.

კი გადავედი, მაგრამ ვერც იქ ვიპოვე ის, რასაც ვეძებდი: ცხოვრების მშვიდი რიტმი, მუშაობის, მოგზაურობისა თუ ახლობლებთან, მეგობრებთან ურთიერთობების დრო.
რაღაც ისევ არ მომწონდა. რაღაც ისევ მეძახდა…
და სწორედ იმ ახალ ქალაქში გამაცნო ბედმა ჩემი მომავალი პარტნიორი საქართველოში.

ერთ დღეს ბარში ვიჯექი. უცბად ვიღაც უცნობი მომიჯდა. იმანაც ლუდი შეუკვეთა. ვისხედით, სასმელს ვწრუპავდით და მშვიდად ვსაუბრობდით.
ქართველი გამოდგა, სოფელ უდაბნოდან. მითხრა, ასეთი ბარის გახსნა მინდა თბილისში და აქაურებს ვეძებ, ვინც დამეხმარებაო.

თავიდან ხუმრობა მეგონა, ათასი რამე შეიძლება ასე, ლუდის სმისას გითხრან. თუმცა კონტაქტები გავცვალეთ და ხშირად ვხვდებოდით კიდეც ერთმანეთს.
გავიდა რაღაც დრო და დავრწმუნდი, რომ ჩემს ახალ ნაცნობს ბიზნესის ამბავი მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი. და მეც გადავწყვიტე, რომ თბილისში უნდა გადმოვსახლებულიყავი.

ასე გაჩნდა საქართველოს დედაქალაქის ცენტრში პოლონეთის დედაქალაქის სახელი მქონე ძალიან ცნობილი ბარი.

ერთ დღეს ბარში სანტექნიკა მოიშალა. სასწრაფოდ უნდა შეგვეკეთებინა. ამიტომ მომსახურების „კანტორებში“ რეკვა დავიწყე ხელოსნის გამოსაძახებლად. ყველგან ერთსა და იმავეს მეუბნებოდნენ, ხელოსანი დღის განმავლობაში მოვაო. მეტს გადაგიხდით, ოღონდ ახლავე გამოგზავნეთ-მეთქი, ვითხოვდი. კარგიო, მპასუხობდნენ. მეც ველოდი. გავიდა ერთი საათი, ორი, სამი… მაგრამ არსაიდან არავინ გამოჩენილა. ისევ დარეკვას აზრი არ ჰქონდა და საბოლოოდ პრობლემა ნაცნობების დახმარებით გადავჭერი.

ჰო, მართლა, ხელოსანმა ფული არ გამომართვა და ლუდით გავუმასპინძლდი.
ბევრი მაგალითის მოყვანა შეიძლება კიდევ, მაგრამ მოკლედ ვიტყვი:
საქართველოში სწრაფად რამის გაკეთება გამორიცხულია, ვინაიდან აქ ცხოვრების სხვა ტემპია!
თავიდან ეს ძალიან მაღიზიანებდა, მაგრამ ახლა ვხვდები, რომ სწორედ ესაა ცხოვრების ნორმალური სტილი – რატომ უნდა იჩქარო, როცა ყველაფერი მშვიდად შეგიძლია მოაგვარო?

და კიდევ, გავაცნობიერე, რომ თურმე ქართული ცხოვრების სტილს ვეძებდი გამუდმებით! რომ თურმე ქართველს უნდა სთხოვო, თუ გინდა, პატივისცემით მოგეპყროს და დავალება შეგისრულოს.

თუმცა, ეს კია, ქვეყნის მომავალი, ცოტა არ იყოს, მაფიქრებს: ტრადიციულობის მიუხედავად, ქართველი ახალგაზრდები ევროპელებს დაემსგავსნენ და მგონია, რომ ეს ცუდია. ვშიშობ, რომ ასე საქართველოს ეროვნული იდენტურობა იკარგება.

უბრალო მაგალითს მოგიყვანთ საქართველოს ერთ-ერთი მთავარი თავისებურება თამადის ინსტიტუტია. ბარში რამდენიმეწლიანი მუშაობის განმავლობაში ერთი რამ შევნიშნე: თუ ადრე სუფრასთან სიცოცხლის, მეგობრობის, სიყვარულის სადღეგრძელოებს ამბობდნენ, ახლა უბრალოდ ჭიქებს უჭახუნებენ და პირდაპირ სვამენ. ალბათ იმიტომ, რომ მალე დათვრნენ და ყოველდღიურ საფიქრალს გაეთიშნენ.

არადა, სადღაც ქრება ეს არაჩვეულებრივი და უნიკალური ქართული თამადობა…

აქ ხომ უამრავი რამაა სანახავი: სვანეთი, თუშეთი, სამცხე-ჯავახეთი, რაჭა, ვაშლოვანი, ომალო, ყაზბეგი, ბათუმი, სიღნაღი… ყველაფერს ხომ ვერ აღწერ, ეს უნდა საკუთარი თვალით ნახო.

სხვათა შორის, მეთოდი „გენაცვალე“ ამ შემთხვევაშიც მუშაობს. ერთხელ ტურისტები კინჩხის ჩანჩქერზე მყავდა წაყვანილი. ღამის გათევა იქ მოისურვეს და ადგილის ძებნა დავიწყეთ. ერთი ქართველი გადაგვეყარა, მიხვდა, რომ უცხოელები ვიყავით და მაშინვე გამოგვკითხა, ვინ ხართ და საიდანო? როცა ვუთხარით, ღამის გასათევს ვეძებთ-მეთქი, სახასიათო აქცენტით გვითხრა, „წევედით შამპანიურზეო“. თავისთან წაგვიყვანა, გვაქეიფა და ღამეც გაგვათევინა.

აი, რას ნიშნავს „გენაცვალე!“

ყველას ვერ მოვყვები, ასეთი ისტორიები მრავლად მაქვს, რომელთა მორალი ერთია: დაეხმარე!