Οι Ξένοι | Εδώ ζω με χρώματα, με καταλαβαίνεις;

Πώς σκέφτονται αυτοί που εμείς βλέπουμε ως «ξένους» για τη ζωή τους μαζί μας;  Πώς νιώθουν;  Πώς τους κάνουμε, ενίοτε, να νιώθουν;  Τι θα ήθελαν να μας πουν;  Γιατί Ξένος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Σε καθιστούν οι άλλοι όταν η πραγματικότητά σου δεν ταιριάζει με τη δική τους. Όταν αυτό που βλέπουν σε εσένα δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που έχουν στο κεφάλι τους. Όταν διαφέρεις από τα στερεότυπα. Όταν δεν είσαι αυτό που «θα έπρεπε να είσαι». Διότι, όπως είπε και ο ποιητής «τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους».

#ToPeriodikoGR και ο Μάνος Καλλιμικράκης δημιουργούν αυτή τη στήλη με στόχο να καταγράψουν. Να καταγράψουν τη ματιά, τη σκέψη και το συναίσθημα των συνανθρώπων μας που έχουν άλλες χώρες καταγωγής και είτε βρέθηκαν και έμειναν στην Ελλάδα είτε γεννήθηκαν εδώ. Δεν εστιάζει στους πρόσφυγες των τελευταίων χρόνων, αλλά σε όλους εκείνους και όλες εκείνες που εδώ και αρκετά χρόνια, συνήθως, ζουν μαζί μας.  Και όσα έχουν να μας πουν είναι πολλές φορές διαφορετικά από όσα νομίζουμε ότι θα ακούσουμε. 

—————————————————————————————————————

Είμαι η Κατερίνα Καποδίστρια. Γεννήθηκα το 1980  στην Τυφλίδα της Γεωργίας. Από το 2008 που ήρθα στην Ελλάδα, ζω και εργάζομαι στην Αθήνα. Είμαι διευθύντρια σε μια μεταφορική εταιρεία.

Ήρθα γιατί ήθελα να κάνω μια νέα αρχή, μακριά από τη Γεωργία και έψαχνα έναν τόπο που θα μπορούσα να ζήσω ευτυχισμένη. Αυτό σημαίνει να έχει ήλιο, θάλασσα και ορθοδοξία. Ναι, για εμένα το ζήτημα της θρησκείας και της ορθοδοξίας συγκεκριμένα, είναι πολύ σημαντικό. Η χώρα λοιπόν που βρήκα να τα συνδυάζει όλα αυτά είναι η Ελλάδα.

Αγάπησα την Ελλάδα από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου και μέχρι σήμερα δεν το έχω μετανιώσει. Κάθε πρωτοχρονιά που κάνω τον απολογισμό του έτους, σκέφτομαι πόσο καλά έκανα και ήρθα διότι εδώ έγινα ευτυχισμένη. Τη λατρεύω την Ελλάδα. Από την πρώτη ημέρα νιώθω σαν να ήρθα στην οικογένειά μου.

Ω ναι, δυσκολεύτηκα αρκετά με τα ελληνικά αν και ήξερα ήδη τρεις ξένες γλώσσες πριν (ρωσικά, αγγλικά και τούρκικα) γιατί οι ελληνικές λέξεις δεν μοιάζουν με αυτές των άλλων γλωσσών. Χρειάστηκα χρόνο να τα μάθω και να σου πω την αλήθεια, ακόμα χρησιμοποιώ αγγλικές λέξεις όταν κολλάω.

Με δυσκόλεψε και ο τρόπος ζωής εξαιτίας της νοοτροπίας που είχα από τη Γεωργία. Όταν ήρθα δηλαδή ήμουν πιο συντηρητική, πιο κλειστή, πιο παραδοσιακή αν θες. Δεν ήμουν τόσο ελεύθερη και ανοιχτή ούτε στον τρόπο που σκεφτόμουν ούτε στον τρόπο που ζούσα και μιλούσα. Είδα ότι εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά αλλά τα αντιμετώπισα σαν κάτι το καινούργιο που ήθελα να εξερευνήσω. Εδώ έχω αλλάξει και τον τρόπο ζωής μου με σκοπό να είμαι ευτυχισμένη.

Όχι, δεν αισθάνομαι καθόλου ξένη! Αντιθέτως νιώθω εντελώς  local… «ντόπια» είναι η λέξη; Όχι μόνο αυτό αλλά καμαρώνω και πάρα πολύ για το επίθετό μου που έχει μεγάλη σημασία για την Ιστορία της Ελλάδας.

Κοίταξε, η κρίση είναι άσχημο πράγμα και εγώ ήρθα εδώ, ακριβώς όταν ξεκίνησε αλλά το έχω ξαναζήσει στην Γεωργία και μπορώ να σου πω και  πολύ χειρότερα οπότε δεν ήταν κάτι νέο για εμένα ούτε ιδιαίτερα δύσκολο να το ξεπεράσω. Από ο,τι  φαίνεται έκανα τα σωστά βήματα. Βρήκα πολύ καλή δουλειά και δεν απομονώθηκα αλλά έκανα παρέα και με Έλληνες και με Γεωργιανούς.

Δεν νομίζω ότι έχουν αλλάξει πολύ οι Έλληνες από την κρίση. Καμιά φορά τους ακούω να παραπονιούνται λίγο παραπάνω αλλά πάντα κλείνουν με το  «Υγεία πάνω από όλα!»

Όχι, δεν θα γύριζα στη Γεωργία. Είμαι νόμιμα στην Ελλάδα που σημαίνει ότι μπορώ να την επισκέπτομαι όποτε θέλω αλλά να φύγω για πάντα, με συγχωρείτε, δεν το σκοπεύω!

Γιατί μένω; Διότι τις πιο ωραίες στιγμές της ζωής μου τις έχω ζήσει στην Ελλάδα!

Στη Γεωργία η ζωή μου ήταν πιο… γκρι. Εδώ ζω όλα τα χρώματα, με καταλαβαίνεις; Εντάξει, τα παιδικά μου χρόνια στη Γεωργία όμορφα ήταν αλλά μετά ήρθε ο πόλεμος και τα κατέστρεψε όλα.

Τι δεν μου αρέσει στην Ελλάδα; Δεν ξέρω, αν έπρεπε οπωσδήποτε να πω κάτι θα έλεγα ότι είναι λίγο «τεμπελούληδες» κάποιοι αλλά δεν ισχύει για όλους φυσικά. Δεν μπορώ να γενικεύσω κάτι για όλους του Έλληνες!

Τι αγαπώ πιο πολύ στην Ελλάδα… τον ήλιο, τον ουρανό, την Ακρόπολη, τη θάλασσα και πιο πολύ τα χρώματα που βλέπω εδώ. Αυτό έχει επηρεάσει πάρα πολύ και την γκαρνταρόμπα μου και την ψυχολογία μου. Φοράω πλέον πιο ανοιχτά χρώματα και ζω πιο ανοιχτή και χρωματιστή ζωή.

Κάτι κακό δεν μου έχει συμβεί στην Ελλάδα αλλά εξαρτάται τι εννοείς πραγματικά κακό. Δεν έχω χάσει τη δουλειά μου, δεν έχω μείνει ποτέ χωρίς χρήματα και μπορώ να σου πω ότι κάθε χρόνο η ζωή μου καλυτερεύει.

Μου έχουν τύχει περίεργα και αστεία περιστατικά αλλά όχι πραγματικά κακά. Ας πούμε όταν είχα πρωτοέρθει δεν ήξερα ότι στο λεωφορείο πρέπει να πατάς το κουμπί πριν τη στάση. Έτσι πήγα και ζήτησα από τον οδηγό να σταματήσει για να κατέβω. Μου απάντησε αρκετά απότομα αλλά μια κοπέλα μου εξήγησε και έβαλα τα γέλια! Ε από τότε ξέρω και πατάω το κουμπί.

Δεν έχω βιώσει προσωπικά επικίνδυνο ρατσισμό, αλλά το έχω δει

Πραγματικό (σημ. επικίνδυνο) ρατσισμό δεν έχω βιώσει. Ίσως επειδή έκανα παρέα με Έλληνες ίσως επειδή παντρεύτηκα γρήγορα και πήρα το επώνυμο του άντρα μου, δεν ξέρω. Έχω δει πολλά περιστατικά κυρίως στα ΜΜΜ αλλά δεν είχαν εμένα αποδέκτη. Ας πούμε μια φορά στο μετρό μια κυρία φώναξε σε ένα κύριο που μάλλον ήταν από την Αφρική να πάει στη χώρα του ή μια άλλη φορά στο λεωφορείο, μια κοπέλα μιλούσε στο τηλέφωνο στη γλώσσα της και μια κυρία της φώναξε να πάψει να  μιλάει. Μα είναι δυνατόν να την ενόχλησε τόσο μια άλλη γλώσσα;

Θα σου διηγηθώ τώρα, δύο που μου συνέβησαν εμένα, το ένα δυσάρεστο το άλλο αστείο.

Το πρώτο είχε συμβεί τον δεύτερο χρόνο που ήμουν στην Ελλάδα. Μια πολύ πλούσια (να το γράψεις αυτό!) οικογένεια έψαχνε οικιακή βοηθό για το σπίτι αλλά και για να προσέχει μια ηλικιωμένη κυρία. Εγώ πήγα συστημένη γιατί ήθελαν άτομο εμπιστοσύνης. Την πρώτη ημέρα κανένα πρόβλημα. Στο τέλος της δεύτερης ημέρας είχε μαζευτεί όλη η οικογένεια στο σπίτι. Εγώ είχα τελειώσει και ετοιμαζόμουν να βγάλω τα σκουπίδια και να φύγω όταν χτύπησε το κινητό μου. Ήταν ο γιος μου από τη Γεωργία και για να μην ενοχλήσω βγήκα στο μπαλκόνι. Όσο μίλαγα, βγήκε ο ιδιοκτήτης και μου έβαλε τις φωνές επειδή δεν ήθελε «οι ξένοι να μιλούν τη γλώσσα τους στο σπίτι του». Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι είναι ο γιος μου και δεν γίνεται να του μιλήσω σε άλλη γλώσσα και ότι απλώς δεν ήθελα να ενοχλήσω αλλά συνέχιζε να φωνάζει για «τους ξένους». Τότε και εγώ πήρα την τσάντα μου (και τα σκουπίδια για να ολοκληρώσω το καθήκον μου), βγήκα έξω και δεν ξαναγύρισα ποτέ.

Το αστείο τώρα. Η εταιρεία στην οποία εργάζομαι τώρα έχει γεωργιανό όνομα. Όταν είχαμε πρωτοανοίξει ερχόντουσαν κύριοι μεγάλης ηλικίας και ρωτούσαν τις κοπέλες πόσων χρονών ήταν, αν ήταν ανύπαντρες, αν χρειάζονταν χαρτιά παραμονής και τέτοια. Στην αρχή δεν δώσαμε σημασία όμως κάποια στιγμή τους ρωτήσαμε. Μας απάντησαν ότι επειδή είχαν ακούσει ότι οι γεωργιανές, είναι πολύ τίμιες και προκομμένες έψαχναν νύφες για να παντρευτούν! Ακόμα γελάμε στη δουλειά…

 

Φωτό: Μάνος Καλλιμικράκης